GünSaydım

Yine uykunun tutmadığı aksi geceler. Penceremde çift başlı şizofren gölgeler. Kalbimde hafif bir ritim bozukluğu alışana kadar büyür korku. Yorgun olmadığımdan bu uykusuzluk. Zihnimi bile yormuyorum bir meczup rahatlığı ile. Deli demedim dikkat ederseniz. Deliyi aklı terkedermiş. Ben aklımı terketmek üzereyim. Her rüyada aynı manzara bir deniz ve dalgalar kıyıya vura vura. Hırçın bir kabartı rüzgarla ahenk içinde o heybetli tok sesler. Ne üstüm ıslanıyor ne bir telaş. Hergün görmenin vermiş olduğu rahatlıkla kıyıdan geçmeyi yeğliyorum. Geçtiğim yer farkettim kumsal da değil. Ben bir sert kayanın üstünde sendeliyorum. Şu meshur sözü bilen bilir. Rüzgar ne kadar sert eserse essin kayadan götüreceği tozdur, diye. Ben de biliyorum benden bir zerre karışmaz dalgaya. Su kabul etmez topraktan olanı. Şekil verir mayasına en fazla. 

Neyse, gölgelerle kafayı yemeden rüzgara karışmadan hazır mevsimiyken yağmur kar, ıslanırım inancımın taşıdığı her bir zerrenin rahmetinde hüşu ile. Farkındalık artıyor yaş ilerledikçe diyeceğim de zamanı geldikçe desem daha doğru olur. Büyüyoruz sanki çok lazımmış gibi her saniye. Halisesi saniyesinden benzersiz. Bilinmezliğin verdiği heyecan ve haz. Garip bir boyun eğişe bırakıyor kendini. Kaderini sev diyor Latinler. Benim adımı kullanarak. Başka çaremiz yok boyun eğiyoruz. Değiştiremeyince mecbur kalıyoruz. O da ayrı tevekkül. Iman ediyoruz. Hiçbir şey olmadığımız doğru. Eşrefi mahlukatız. Hep bir varlık içinde yokluk. Bu nasıl çelişki Ya Rabbi! Iliklerimize kadar boşluk. 

Içimde Mehmet Akif'ler inançla şiirler söylerken naralar atan atlılara hoyratlar diziliyor. Kürşat bile diz vuruyor Kabe'nin huzurunda. Atsız Tanrı Dağlarından rüzgar gibi esiyor. İrmaklar deli gibi çağlıyor. Beyaz kaplanlar, doğanlar, yılkı atları, kartallar, bir kurt uluması... Zihnimin içi dünyada hapsolmuş mahkum gibi volta atıyor Doğu'dan Batı'ya. Kuzey rüzgarları esiyor. Güneyde bir yere bir kuş göç ediyor. Geç kalmışlığın hain ezikliği içinde kaybolmuşluğu yaşıyor. Yorgun argın öldürmeyen acı güçlendirir diyor. 

Bir düş daha. Aylardır görmediğim babamı biraz olsun görmenin heyecanı. O güzel tebessüm de bir kaç ay yeter deyip huzurla uyanışım. Sağ olanların kıymetini bilme çabası bir geç kalmışlık burukluğu göğüste sancı. O tebessüm o ferahlık. Az kaldı gidişine methiyeler yazdım. Gidişin bile öyle mahzundu ki iki kelimen ömrümde her anıma özet oldu. Kötü de olsam her söze iki kelime ''iyiyim iyiyim" diye bir nokta koydum. Kötü olmak mümkün müydü, yokluk aleminde. Çok değil hepi topu bir kaç gün. Sevmem Kasım'ı da Aralık'ı da. Adı gibi soğuk aylar. Insan ölecekse baharda ölmeli. 

Havalar tam sevmek zamanı. Kalpler yumuşamış. Cemreler bir bir düşmüş. Aşk olmuş her yer. Ölürsen acısı da ılık hafif olur yokluğun. Günler uzun. Acı çekip yas tutmak için uygun. Çabuk unutmalık hava. Öleceksen baharda öleceksin mesela. Hani doğduğun gün ölürmüşsün ya öyleyse şanslıyım. Ilkbahar gönüllerin pasının silindiği, sevdaların filiz verdiği, börtü böceğin nameler düzdüğü, güneşin umut ışığı döktüğü aylar. 

Bu geç kalmışlık, yetememek hissi var ya, baya acıtıyor içini insanın. Sabaha karşı olacak ölüm. Öğle namazına mütakıben. Bekletmeyecen öyle soğuklarda. Beklemeye değmeyecekleri. Bir günde kaç saniye var. Ölüm de yorulur Azrail alırken can. 

Köpekler uluyor. Sabahı haber verecek horoz sesi duyamazsın hepsinin kellesi gitti çünkü. Vakitsiz öttükleri için. Tren sesleri de duyulmuyor. Buralarda hafif bir rüzgar sesi. Haberci. Bir de saatin arsız tıkırtısı. Bunların sessizlerini de yapmışlar. Kulak verse insan bu sese tahammül seviyesi bileklerini sıyırır. Ama alışıyor insan. Saatin sesine de, kalbinin sesine de bazen damarlarında akan kanın sesine de. Alışmak bile yerine göre güzel. Ait hissediyor insan. 

Yazamıyorum. Kağıt kalemle. Yazabilsem sizde rahat edersiniz bende. Güneşli bir sabah diliyorum. Telaşsız adımlarla. Ilık bir hava, tatlı bir tebessüm. Uyanın ey uyuyanlar kalktı hüzün. 

04:28/22.11.22|fk