7. yıl

Orhan Veli'nin bir şiiri var bilir misiniz? Der ya hani, bilmezler yanlız yaşamayanlar nasıl korku verir sessizlik insana... ve bir cana hasret bilmezler...  yalnızlığımın oldukça memnuniyetini yaşıyorum. Özgürlüğünü damarlarımda hissediyorum bunu bir çaresizlik olarak da görmüyorum aslında. Ama bi eksiğim son zamanlarda. Yardım ederek paylaşarak daha mutluyum. Benliğime dönüyorum sanki yaratılışımın gayesi buymuş gibi. Güzel bir his ve ait oluş duygusu. Garip olan başka bir şey hissediyorum ve yine gariptir ben de bilmiyorum bu yaşta da bilinmeyebiliniyormuş. Yaşla bir bok öğrenilmiyor anasını satayım. Zaman geçtikçe olgunlaşmıyorsun karpuz gibi. Tatsız tuzsuz bir şey eksik ama değişik. Kalbimde hissetmediğim ama aklımı kurcalayan beynimde bir ince sızı diyecem de beyin de hissiz ağrımaz ki. Kafamda deli fırtına. Şöyle düşünün bir kasırga sanki her şeyi söküp tozu dumana katıyor ama senin kütlen o kadar sarsılmaz ki göz gözü görmüyor ama sende sadece saçlar havalanmış. Saçlar uçuşuyor kökü bende gözü dışarda sanki. Aslında karışmak istiyor o kargaşanın içinde kaybolmak istiyor ama beden yükü o kadar ağır ki taş gibi kaya gibi yerli yerinde. Asırlar geçse sanki sırtında yalnız tozu yosunu ile yine kendinden bir şey kaybetmeyecek. Erimeyecek. Eksilmeyecek. Değişmeyecek. Korkunç bir varoluşa sarılma korkunç bir teslimiyet sanki. Acı değil mi?
Can yoksa bu bir yok oluş değil mi? Mezar gibi. Ben bir asırlık mezar taşı mıyım öncesinde usta ellerden çıkmış tarihi bir değere sahip o incelik o zarafet. Unutulmuş karman çorman yazılarla zamana karşı ayakta kalarak az da yamulmuş toprağın bağrında ot çöp içinde kalmış kimsesiz bir mezar taşı. Bir balbal gibi bir balbal kadar samimi. Ve ben bir mezar taşıyım dümdüz bir ovanın sapsarı kalmış otlar arasında kışı bekleyen.
Bugün ayın 5. Günü babam öleli 7 yıl olmuş ilk defa ayın birinde hiçbir şey yazmadım. Gittim ve babama hayır yaptım. Rüyamda belki görürüm umuduyla erkenden yattım. Ama yine gelmedi rüyama o da beni unuttu diye içimden küstüm yazmadım ona. Ama küsmek de sevdiğine oluyor darılmak da. Gönül umduğuna küser derdi annem. Annem görmüş rüyasında. Ben çok özledim gidenler gelmiyor bilyorum. Kocaman insan oldum hala yokluğu o kadar ağır ki bu yıl daha çok büyüdüğümü görmesini isterdim. Biraz kızsın ama gururla baksın diye neler vermezdim. Ama olmuyor. Ne yaparsan yap olmayınca olmuyor. Buna olmasa da olur diyemiyorsun. Kendi ayaklarım üzerinde durmaya çalışırken yosun tuttum sanki demirdim paslandım. İşliyorum ama pas da tutuyorum. Hala ne istediğimi bilmiyorum. 13 yaşımda yanıma gelen ve bana böyle böyle yapmalısın diye öğüt veren bir dayım yok. Benim kızım yapar ee kimin kızı diyen bir babam, o da  gideli çok oldu.
Keşke yine gelse. Hafifler mi canımda hissettiğim ağrı. Yorgun gözler. Pes etmiş bir kalp. Uçmayalım mı hep beraber.?
Yaşamak istemiyorum, sanki yaşatacağım her şeyi yaşamış gibiyim. Zamanımı doldurmaya çalışıyorum kendi mesaimde. Müthiş bir kayboluş yaşıyorum. Eriyorum ama bir mum gibi tekrar bir şekilde eski formuma kavuşuyorum sonsuz bir döngü bu zümrüdü ankalar falan hep bu evrende onlar da yorgun. Aynı şeyler değişmiyor ve yazılanı yaşamaya devam ediyoruz bizden öncekiler gibi. Bu bir arayışsa eğer ben hala neden bulamıyorum kendimi.?
Diz boyu balçık sanki beni yutacakmış gibi ama yutmuyor. Halsiz düşünceler, güçsüz varoluş ve içinde korkunç çığlıklarla kafa tutuyorum hayata. Bir kişilik bozukluğu yaşıyorum sanki bir öyle bir böyle. Yerinde sayan istikrarlı bir hakikat var. Asla değişmiyor. Değişimi bile değiştiriyor ve kendine döndürüyor. Kuyruğunu yiyen ejder masalı. Sonsuzluk bok çukuru. Küme küme boşluk boşluğun içinde boşluk. Yanlızlığın içinde boşluk. Bir girdap bir karadelik. Gevşıyor, geriliyor, kasılıyor ve tekrar...
Yok oluşu yok olanlarla yokmuşcasına kutluyorum. Babamın kuş misali gidişine 7. Yılında yetmiş gibi bir kaç kelimeyle veda ediyorum. Elbet bir gün buluşacağız. Kadere iman eden bizler geçmişlerimizi de güzellikle anarız. Her babanın bir kızı olmaz ama her kızın bir babası mutlaka vardır. Iyiki babam. Canım babam. Yalnızlığımı sana armağan ediyorum. Bir gün o kırlarda at koşturduğumu da görürsün. Özlemin bu yıl da kutlu olsun.

Vedalar veda edemediğinde acı verir veda edebilsek koymaz bu kadar. Veda etmeyi de bilin. Esen kalın soğuk asya akşamında kalbi soğumayanlar.

05.12.23 /bişkek|fk